De 106e editie van de Giro d'Italia start dit jaar aan de Adriatische kust en eindigt met de kenmerkende zware laatste week in het hooggebergte. Het meest opvallende aan deze Giro zijn de bijna zeventig individuele tijdritkilometers waar de renners volledig op zichzelf gewezen zijn. De minuten opgebouwde voorsprong kunnen tijdens de voorlaatste rit als sneeuw voor de Italiaanse voorjaarszon verdwijnen – de klimtijdrit met de Monte Lussari van 5 kilometer aan 15% is loeizwaar! De gladiatoren op wielen eindigen voor het eerst sinds vijf jaar weer met een rit in lijn, in en rond Rome worden alle toeristische trekpleisters aangedaan. Het belooft weer drie weken lang spektakel te worden!
Met een individuele tijdrit van bijna twintig kilometer kunnen er direct fikse verschillen gemaakt worden. De echte tijdrijders drijven tijdens het fietspad langs de Adriatische kust automatisch naar boven en de winnaar draagt minimaal twee dagen de roze trui. De etappe erna kent namelijk een vlakke finale en is een kolfje naar de hand van de sprinters. Na het weekend volgen er twee etappes waarin de aanvallers die gemakkelijk over een heuvel komen de meeste kans hebben.
In de 3e etappe ligt op twintig kilometer van de streep een tweetrapsraket waar in totaal tien kilometer geklommen dient te worden. Een boeiende finale waarin de winst om de etappe wellicht ook een roze trui op kan leveren. De vorm van de klassementsmannen wordt in etappe 4 al zichtbaar: een klim van tien kilometer (waarvan de laatste vier stijgen aan 9%) bepaalt de uitslag. Dat daarna nog vijf vlakke kilometers gereden dient te worden verkleint echter wel de kansen op een aanvalspoging van de grote mannen. Etappe 5 en 6 lijken weer voor de sprinters, maar het parcours biedt in de eerste helft van de dag genoeg mogelijkheden om hen te lossen.
In etappe 7 doorbreken de renners voor het eerst de magische grens van tweeduizend meter hoogte op de Gran Sasso d'Italia na 40 (!) kilometer klimmen. Echt steil wordt het nooit, maar een slechte dag hier en het is 'arriverderci' met je klassementsambities. De aanvallers lijken dan weer de meeste kans te maken op etappe 8 waarin de I Cappuccini, een muurtje van twee kilometer aan bijna 11%, de lancering voor een plek op het podium lijkt te zijn. Moeders zetten hier de televisie uit, want de bloemen in finishplaats Fossombrone gaan naar de allersnelste daler. Vervolgens bepaalt een vlakke tijdrit van 33 kilometer met welk gevoel de renners de eerste rustdag ingaan.
Na negen etappes zijn de eerste verschillen gemaakt en geloven slechts nog enkelen in het peloton in hun kansen voor de eindoverwinning. De tweede week van de Giro heeft van alles wat, maar de strijd om de dagzeges lijkt hier spannender dan de slag om de roze trui. Sprintteams moeten alles op alles zetten om etappe 10 en etappe 14 in een sprint te laten eindigen, maar moeten dan in het eerste gedeelte van de etappe wel hun sprinter veilig over de bergen heen tillen.
De heuvelachtige etappes 11, 12 en 15 zijn weer omcirkeld door de aanvallers. De opportunistische vrijbuiter schiet met zijn potlood wellicht uit naar etappe 13, maar de ruim vijfduizend hoogtemeters (met finish bergop) gaan de klassementsmannen ongetwijfeld uit hun stal lokken. Al vroeg in de etappe wordt daar op 2469 meter hoogte het dak van de Giro bereikt, net over de grens in Zwitserland. Na de lange, maar niet steile Gran San Bernardo moeten die dag ook nog de Croix de Coeur en de Crans Montana bedwongen worden. Klassementsmannen die hier voelen makkelijker te zitten dan hun concurrenten, krijgen tijdens die zware etappe de uitgelezen kans om dat gevoel om te zetten in tijdswinst.
In de derde week wordt er viermaal bergop gefinisht, waarvan de laatste een zware klimtijdrit is. Hoe er na drie weken met minuten gestrooid kan worden in slechts één klim werd in de Tour van 2020 pijnlijk zichtbaar toen Primoz Roglic bijna twee minuten aan de broek kreeg. Voeg daar nog eens aan toe dat de klim tijdens deze Giro vele malen steiler is en het kan geen kwaad om alvast de middag van zaterdag 27 mei te blokken in je agenda.
Sprinters worden nog beloond voor het overleven van de Alpen met twee vlakke etappes in de afsluitende week. De laatste daarvan is de slotetappe in en rond Rome. Na die finish weten wij welke naam er wordt gegrafeerd op de 'Trofeo Senza Fine', maar wellicht nog vele malen belangrijker: in de Scorito Hall of Fame.
